کد مطلب:46676 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:33

گنجینه پرسمان » قرآن

مي خواهم بدانم قرآن چيست؟ چرا در قرآن از آخرت بحث شده است؟ قرآن چند بعد دارد؟ چرا مردم جهان به قرآن رو مي آورند؟

برادر گرامي! از اين كه با ما مكاتبه نموديد سپاسگزاريم.

قرآن وحي نامة اعجاز آميز الهي است كه به زبان عربي، به عين الفاظ توسّط فرشتة وحي امين، جبرئيل، از جانب خداوند و از لوح محفوظ، بر قلب و زبان پيامبر اسلام(ص) هم اجمالاً يكباره و هم تفصيلاً در مدّت بيست و سه سال نازل شده و حضرت(ص) آن را بر گروهي از اصحاب خود خوانده و كاتبان وحي (از ميان اصحاب) آن را با نظارت مستقيم و مستمر حضرت(ص) نوشته اند و حافظان بسيار هم از ميان اصحاب آن را حفظ و به تواتر نقل كردهاند.

قرآن كتاب انسان سازي است كه به منظور هدايت، تأمين سعادت دنيا و آخرت و فراخواني انسان ها به عبوديت و بندگي خدا نازل شده است. در اين كتاب همة چيزهايي كه مورد نياز انسان در هدايت وي مي باشد، بيان شده است: ولا رطب و لا يابس إلاّ في كتاب مبين. از سوي ديگر قرآن اختصاص به زمان و مكان نداشته و براي همة زمان ها و انسان ها آمده است. امام صادق(ع) فرمود: خدا قرآن را براي يك زمان و يك مردم قرار نداد، بلكه در هر زماني جديد و نزد هر ملّتي تا روز قيامت تازه است.

قرآن به دليل اين كه كتاب جامعي است،به مباحث دنيا و آخرت پرداخته است؛ زيرا در آموزه هاي ديني، دنيا و آخرت از هم جدا نبوده، بلكه مكمّل يكديگرند. از سوي ديگر انسان ها براي شناخت عالم آخرت نياز به راهنما دارند. و قرآن بهترين راهنما است كه در خصوص معادشناسي انسان ها را راهنمايي نموده و سيمايي از آخرت و آينده جهان و انسان را بيان كرده است. قرآن به تنها راهنماي انسان ها در معادشناسي است كه بهترين راهنما و راهبر در مسايل سياسي و اجتماعي و فرهنگي مي باشد؛ از اين رو امام علي(ع) همگان را به بهره گيري از دستورهاي قرآن فرا خواند و پيامبر اسلام(ص) نيز همگان را سفارش نمود: هرگاه در مسايل سياسي و اجتماعي و ... دچار مشكل شدند، به قرآن رجوع كنند: فإذا النّبت عليكم الفتن كقطع اللّيل المظلم عليكم بالقرآن فإنّه شافع مشفّع و ماحل مصدّق و من جعله أمامه قاده إلي الجنة و من جعله خلفه ساقه إلي النّار و هو الدّليل يدلّ علي خير سبيل و هو كتاب فيه تفصيل و بيان و تحصيل و هو الفصل ليس بالهزل و له ظهرٌ و بطنٌ فظاهره حكم و باطنه علم. ظاهره أنيق و باطنه عميق؛ هر گاه آشوب ها چون شب تار شما را فرا گرفت، به قرآن رو آوريد [و بدان چنگ زنيد] زيرا شفيعي است كه شفاعتش پذيرفته است [دربارةكسي كه بدان عمل كند] و گزارش دهنده اي است از بديها كه گفته اش [دربارة آن كس كه بدان عمل نكرده] تصديق شده است. هر كس آن را پيشواي خود قرار دهد، به بهشت رهبري كند و هر كه [از آن پيش افتد] و آن را پشت سر خود قرار دهد، به دوزخش كشاند. قرآن راهنمايي است كه به بهترين راهها راهنمايي كند، و كتابي است كه در آن تفصيل و بيان تحصيل [=به دست آوردن حقايق] مي باشد و جدا كننده [ميان حق و باطل] است. شوخي و سرسري نيست. براي آن ظاهر است و باطن، پس ظاهرش حكم و دستور است و باطنش علم و دانش. ظاهرش جلوه و زيبايي دارد و باطنش ژرف و عميق است.

متأسفانه به رغم آن كه قرآن نقش بنيادي در تأمين سعادت دنيا و آخرت انسان ها دارد، ولي هنوز به تمام دستورها و قوانين حيات بخش آن عمل نشده و قرآن مهجور است، چنان كه در قرآن تصريح شده است: قال الرّسول يا ربّ إنّ قومي اتخذوا هذا القرآن مهجوراً؛ رسول خدا [در پيشگاه خداوند] عرضه داشت: بار الها! تو آگاهي كه امت من اين قرآن را رها كردند.

گرايش انسان ها به قرآن بدان جهت است كه قرآن كلام خداوند است و دستورهاي آن ريشه در فطرت انسان داشته و از عوامل تحريف مصون مانده است.

از سوي ديگر قرآن از نظر فصاحت و بلاغت در حد بالايي قرار دارد، چنان كه در صدر اسلام، مشركان به رغم آن كه با پيامبر مخالف بودند و حتي پنبه در گوش خويش مي نمودند تا قرآن را نشنوند، سخت تحت تأثير آيات قرار مي گرفتند و اشك مي ريختند.

معجزه بودن قرآن موجب شد كه هم در عصر نزول قران و هم بعد از آن كسي نتواند با قرآن مقابله كند: از ميان معجزات و خارق عاداتي كه از پيامبر اسلام(ص) صادر شده است، قرآن برترين سند زندة حقانيت او است... قرآن كتابي است فوق افكار بشر. كسي تا كنون نتوانسته كتابي همانند آن را بياورد. اين كتاب يك معجزة بزرگ آسماني است... قرآن يك معجزه گويا است. نيازي به معرفي ندارد. خودش به سوي خود دعوت مي كند. مخالفان را به مبارزه مي خواند، محكوم مي سازد و از ميدان مبارزه پيروز بيرون مي آيد. پس از گذشت قرنها از وفات پيامبر(ص) همانند زمان حيات او، به دعوت خود ادامه مي دهد. هم دين است و هم معجزه، هم قانون است و هم سند قانون.

جامعيت، اعجاز قرآن از يك سو و نقش آن در هدايت انسان ها و گسترش تمدن بشري از جانب ديگر موجب شده است كه انسان هاي حق گرا به قرآن رو آوردند.









[1] بهاء الدين خرمشاهي، دا[نشنامة قرآن، ج 2، ص 163.

] آل عمران، آيه 138، اسراء، آية 9.

 انعام (6) آية 59.

 بحارالانوار، ج 89، ص 15.

 نهج البلاغه، نامه 47.

 اصول كافي (مترجم)، ج 4، ص 398 - 399.

 فرقان (25) آية 30.

 حجر (15) آية 9؛ تفسير نمونه، ج 11، ص 17 به بعد.

 تفسير نمونه، ج 1، ص 129.